Το τραίνο έφυγε..

Δεν με χαιρέτισε..ούτε μου είπε σ’αγαπώ..

Απλά έφυγε..τώρα θα κυλήσει σε άλλους δρόμους,άλλα μονοπάτια σαν το δικό μου,ίσως και καλύτερα,άλλα λιβάδια...πιο τρυφερά..πιο αναμάρτητα . Ήταν καλό,απαλό,τρυφερό..με δίδαξε πολλά..την αγάπη,την συνέπεια,την στοργή,το μίσος..τον αγάπησα .Ήταν ότι καλύτερο μου ‘χει συμβεί! Κι όμως τον άφησα..έφυγε!

Πήρε μαζί του πολλά! Την καρδία μου...την ψυχή μου...το είναι μου...τα χει κλειδαμπαρωμένα στην βρόμικη ατμομηχανή του...να καίγονται, να καίγονται και να του δίνουν ώθηση και δύναμη για να πορεύεται στο χρόνο..ασταμάτητο.

Με είχε πάρει θυμάμαι από το χέρι και μου έδειχνε τοπία, ψιθυρίζοντας μου γλυκόλογα...ψεύτικα βρόμικα γλυκόλογα χιλιοειπωμένα...Νόμιζα πως πετούσαπως η αγάπη μου έδωσε τα φτερά για το σήμερα,το αύριο το μέλλον...! Όμως και γω γελάστηκα..Τι είναι η αγάπη? Η ηρεμία στα νερά μιας λίμνης? Η ηρεμία αυτή δεν υπήρξε ποτέ στην ψυχή μου...πάντα κάτι την εμπόδιζε...μια μελισσούλα πετούσε αδιάφορα και τάραζε τα νερά της...άλλοτε κάποιο θηρίο ορμούσε στα καταγάλανα νερά και τα σκορπούσε όλα...όνειρα, σκέψεις, πράξεις, λέξεις, αισθήματα...τίποτα δεν μένει για να ηρεμήσω την ψυχή μου...το απόλυτο τίποτα...